Peter Handke, który jeszcze przed opublikowaniem swej pierwszej głośnej powieści Szerszenie,
zwrócił na siebie uwagę krytyki literackiej spektakularnym wystąpieniem
w Princeton w roku 1966 na forum wiodącej prym w niemieckiej
literaturze nieformalnej Grupy 47 zarzucając twórcom owego gremium
przywiązanie do znanych metod przedstawiania świata, brak innowacyjnych
pomysłów twórczych i ograniczanie się do łatwych do uchwycenia i
opisania zjawisk otaczającego świata, nie zawiódł oczekiwań, jakie odtąd
z nim wiązano, postrzegając go jako zdeklarowanego zwolennika nowych
rozwiązań i modeli w literaturze. Pod względem formalnym Szerszenie
okazały się ciekawym eksperymentem, skupiającym uwagę czytelnika na
samej technice pisania powieści. Handke przyjął zasadę stosowania każdej
z nowych metod tylko raz i konsekwentnie się tego trzymał. Kolejne
wydawane przez niego utwory były realizacją jakiegoś zaskakującego
pomysłu. Pisarz zmieniał sposoby prowadzenia narracji w prozie, a także
zaskakiwał nietypowymi koncepcjami swych anty-dramatów. Tym większe było
zdziwienie czytelników, gdy napisał Krótki list na długie pożegnanie (1972 r.) i Pełnię nieszczęścia
(1974 r.), książki odwołujące się do jego osobistych, dramatycznych
przeżyć: decyzji żony o rozbiciu ich rodziny i samobójczej śmierci
matki.
Z posłowia Barbary L. Surowskiej |
|
