Walter
Benjamin (1892-1940) przez ostatnie lata życia intensywnie pracował nad
wspomnieniami z dzieciństwa. Było to dzieciństwo dostatnie i zapewne
szczęśliwe, jako że rodzice należeli do grupy zamożnych mieszczan
żydowskich w Berlinie. Krótkie "obrazki" oświetlające okres ostatnich
lat XIX i pierwszych XX wieku stanowią arcydziełka literatury wysokiej,
liryczne i filozoficzne obrazy epoki widzianej oczami dziecka. Benjamin,
rówieśnik telefonu, ale i obserwator mitu założycielskiego Rzeszy, stał
na progu między dwoma stuleciami, czemu później, opracowując
wspomnienia, dał filozoficzny wyraz. W świetle losów dorosłego
Benjamina-emigranta tułającego się po Europie berlińskie wspomnienia
nabierają charakteru poszukiwań zakorzenienia i bezpieczeństwa - o
których z góry wiadomo, że mogą być tylko drogą w przeszłość nie do
odzyskania.