Opowiadania wybrane K. Mansfield

Mansfield, jedna z najwybitniejszych pisarek XX wieku urodziła się w

Nowej Zelandii w 1888 roku jako Kathleen Beauchamp. Planowała karierę

wiolonczelistki. W 1903 wyjechała do szkoły do Londynu, dokąd powróciła w

1907 po krótkim pobycie w domu, by resztę życia spędzić w Europie,

między Anglią a uzdrowiskami, zwłaszcza na południu Francji, gdzie

usiłowała ratować nadszarpnięte przez gruźlicę zdrowie. Zmarła we

Francji w 1923 roku, pozostawiwszy po sobie pięć tomów mistrzowskich

opowiadań oraz bogatą korespondencję i dzienniki. Warto dodać, że w 1909

roku Mansfield przeżyła okres fascynacji dziełem Stanisława

Wyspiańskiego, napisała wierszy ku jego czci i być może w towarzystwie

Floryana Sobieniowskiego, który ją z twórczością Wyspiańskiego zapoznał,

odwiedziła Kraków. Uznawane obecnie za jedno z najważniejszych

osiągnięć nowoczesnej prozy i odkrywcze przekształcenie formy

opowiadania, a także za dokument nowoczesnej kobiecej biografii, dzieła

Mansfield doczekały się w świecie anglosaskim nie tylko licznych wydań i

grona zagorzałych wielbicieli, ale także całej biblioteki opracowań

krytycznych, w tym dwóch biografii, autorstwa Anthony?ego Alpersa (1982)

i Claire Tomalin (1987). Mansfield jest pisarką szeroko tłumaczoną i

docenianą na świecie. Często wspomina się o tym, że Virginia Woolf w

dziennikach wyznaje, iż tylko jednej Mansfield zazdrościła talentu. W

Polsce podziwiana m.in. przez Andrzeja Bobkowskiego, który pisze o niej w

Szkicach piórkiem oraz w listach, Mansfield pozostaje stosunkowo słabo

obecna, mimo że tłumaczona była już w latach 30. W 1933 roku ukazał się

tom opowiadań Garden Party w bardzo krytykowanym tłumaczeniu Bronisławy

Kopelówny, rok później Dzienniki spolszczone przez Teresę

Tatarkiewiczową oraz Listy w przekładzie Marii Godlewskiej. W latach

?60. i ?70. ukazały się wznowienia tych edycji oraz tom opowiadań

Upojenie w przekładzie Wandy Peszkowej, Ireny Tuwim i Juliana

Stawińskiego. Od tego czasu Mansfield jest nieobecna i można śmiało

powiedzieć, że stanowi brakujący element w konstelacji wielkich twórców

zachodniej literatury modernistycznej.

(opis wydawcy)